Een nachtelijke wandeling in de sneeuw.

Een paar dagen geleden heb ik een nachtelijke wandeling in de sneeuw gemaakt. De wandeling bevatte enkele magische momenten, waar ik als schrijver bij deze graag van wil berichten. Ik zal eerst enkele coordinaten vermelden, zodat u zich beter kunt inleven. Ik bevind mij nabij een van de grootste metropolen ter wereld, in een van de grootste bebouwde kommen van deze planeet, waar de einder onzichtbaar is gemaakt door torenhoge woongebouwen. Twintig miljoen mensen wonen in dit urbane monster, dat nog steeds aan het opzwellen is. De naam: Seoul.

Er is een bescheiden bergrug waar een wandelpad overheen loopt achter het appartement waar ik woon, en dat wandelpad bega ik regelmatig overdag. Ik ken er de weg.De wandeling van een paar dagen geleden vond echter in het donker plaats, en in de sneeuw. De verschijningsvorm van de heuvelrug was ander op dit nachtelijk uur. De ijle naaldbomen in het maanlicht, de stilte, de koele lucht.

Ik had expres het nachtelijk uur gekozen voor deze wandeling, en maakte een belangrijke ervaring, die ik hier met Niemand deel. Toen ik, na een lange omweg over drukke verkeerswegen, uiteindelijk de steile bospad had bereikt en gretig naar boven beende, de duistere heuvel op, merkte ik hoe ik me er thuis voelde. Dat ik geen steek voor ogen kon zien maakte niets uit. Ik wist precies waar het pad heen leidde, ik kende de bomen, de verraderlijke wortels, en wist dat het pad over een sierlijke heuvelrug naar het appartement zou leiden waar ik normaal gesproken slaap. Rustig klom ik die heuvel op, met mijn voeten in het duister tastend en me aan de takken vasthoudend, en ik bedacht me:

Ik heb nu dezelfde zintuiglijke ervaring als iemand die in “een donker bos” is verdwaald, en vreest dat hij de weg terug niet kan vinden, voordat de wolven hem hebben bereikt. Dezelfde ervaring van duistere boomstammen die oprijzen uit de koude sneeuw, van verraderlijke boomwortels, doornen, en vallende denneappels. Behalve dat ik “wist waar ik was”. Die wetenschap alleen was genoeg om me volkomen gerust te stellen.

Is dat niet de truc van mensen die hun kalmte in onheilspellende situaties weten te bewaren? Dat ze weten waar ze zijn, en het repertoire van hun mogelijke handelingen hebben geaccepteerd, zodat ze daar rationeel uit kunnen kiezen en angst iets van haar nut verliest?

En is het daarom niet iets wat meer mensen moeten doen? Midden in de nacht, in het donker, in een bekend bos een wandeling gaan maken. Luister naar de geluiden, voel de grond onder je voeten, observeer je eigen gevoel van zelfvertrouwen. Merk hoe je zekerheid je zinnen scherpt, en creeer een associatie tussen deze ervaring en het abstracte “donkere bos”.