Ik loop in een historisch straatje op een eiland in Korea,
waar ooit een beroemde schilder heeft gewoond
Wanneer ik nu iets beleef is het morgen al een oude herinnering
en loop ik overmorgen, als vroeger, in datzelfde straatje
Hoe langer ik leef, hoe sneller alles lang geleden wordt
zo beweeg ik me toe op de stamelende reconstructie
van een prehistorie, die weer los van mij staat
prehistorie werd oorspronkelijk gepubliceerd op komrijm.creativechoice.org
Woensdag vliegen we terug naar Seoul. Nederland was een leuk en exotisch intermezzo, leerzaam voor Miru en leuk voor mij omdat ik de taal van m’n jeugd kon praten en begrepen worden. Ik vermoed trouwens dat ik een slecht spreker ben en betrap me regelmatig op halve zinnen, warrige begrippen, gehakkel en gehaspel. Dat is op zich geen probleem maar mensen die ‘iets willen doen’ met taal, de naakste vaardigheid waarmee we ‘iets kunnen doen’ baart het zorgen.
In Korea ben ik vrij van deze zorgen. Daar zal ik mijn minimalistische leven voortzetten, schrijven dat het een lieve lust is, lekker vegetarisch eten, in de publieke baden weken en mijn sociale leven op de waakvlam zetten, met uitzondering van mijn vaste en wisselende contacten op internet.
Voor de 40e verjaardag zou ik eigenlijk stiekem iets met een isbn-nummer willen produceren, maar mijn met zichzelf koketterende minderwaardigheidscomplex gebiedt me te zeggen dat dit te hoog gegrepen is. Het is een kwestie van, ja van wat eigenlijk? Dat idee, dat iedereen de potentie heeft om iets drukwaardigs te schrijven? Eigenlijk moeten we dat omarmen! En mot ik niet zo zeuren.
Es tut mir leid. De laatste dagen in Holland, in en rond Amsterdam, voelen raar. Ik ga terug maar waarnaartoe? Mijn lieve vrouw, dat is fijn. Maar ook een Aziatisch land dat vreemd zal blijven, waar ik de taal niet goed ken (en ik kan haar niet zo goed leren). Ik zal moeten schrijven. Schrijven voor een ver publiek, op mijn eigen niveau. Er is helemaal niks mis met middelmatigheid, alleen dat bijtende zelfbewustzijn dat je ervan ontwikkelt, dat is vervelend. En ga me nu niet vertellen dat zo’n bewustzijn de eerste stap voorbij de middelmaat is, want dat is onzin.
Het middernachtelijk uur nadert. Ik ga op één oor. Naast me droomt mijn dochter en haar dromen zijn privé. Ik wens een voor het geluk van het grootste aantal optimale distributie van maatschappelijke erkenning en natuurlijke hulpbronnen, en voorts afschaffing van de bio-industrie. Welterusten.
Naar huis werd oorspronkelijk gepubliceerd op komrijm.creativechoice.org
Op een mooie donderdag begaf ik mij naar de zakenwijk Gangnam voor het opnemen van mijn stemgeluid. In de metro overwon ik het cynisme dat de kop opstak, over het feit dat ik na ‘al die jaren’ mijn geld verdien met mijn Bataafse tongval in plaats van mijn academische vaardigheden. De zon scheen en ik was enthousiast over de 50.000 won die ik in contanten toegestopt zou krijgen.
Een lange Nederlandse stagiair die in het kader van zijn Working Holiday in Korea verblijft, gaf me instructies en ik mocht een bekertje water pakken. Ik moest in een klein kamertje een driehonderdtal zinnen voor de microfoon oplezen, die gebruikt zouden worden voor het trainen van een spraakherkenningssysteem van een Koreaanse personenauto. Met mijn mond heel dicht bij de microfoon begon ik luid en duidelijk van het scherm te lezen. Ga naar Randweg 42, Nieuwegein. Bel Esther op. Zoek tankstation in de buurt. Zet radio aan. Doe het schuifdak open.
Ik had er verdorie lol in en vroeg me af wat er met me aan de hand is. Waar was m’n intellectuele ambitie gebleven? Lag de pientere filosoof met zijn scherpe beschouwingen, begraven onder lagen onbenul? Ik heb altijd gehuiverd wanneer oudere mannen onbenullig repetitief werk doen om hun huur te betalen, en nu lijk ik zelf hard op weg op z’n oudere man te worden. Ik wil niet voor een organisatie werken, want dan moet ik me bekennen tot een politiek signatuur, en dat gaat niet lang goed. Is dat de prijs van absolute ‘intellectuele’ vrijheid? Of is het mijn neurotische natuur, die vreest oprecht te zijn wanneer ze ervoor betaald wordt?
Na de stemopname at ik een heerlijke Koreaanse maaltijd en voelde me uitstekend. Het briefje van 50.000 won zat in mijn portemonnee. Die avond zou ik een bekende les geven in business English, gewoon over coffee. Weer ging het over de taal zelf. Mijn bekende lispelde, dus mijn les kreeg à l’improviste ook een logopedisch aspect. Ik genoot van de waardering voor mijn onorthodoxe aanpak. De taal als artefakt om her en der geld mee te verdienen, niet als vehikel van wat ik ‘eigenlijk’ te zeggen heb. Die stellige overtuiging, dat ik een boodschap heb voor de wereld, stamt overigens uit de tijd dat ik een introverte schooljongen was met een lelijke bril, en laten we wel wezen, ze wordt langzamerhand een beetje potsierlijk.
Ik ga mijn leven gezellig uitleven. Zolang het ‘systeem’ kruimels en klusjes heeft red ik me wel. En wat die intellectuele ambitie betreft: daar kom ik nog op terug. Zet het raam open. Versnel naar 140 kilometer per uur. Speel muziek van The Doors af.
Spraakherkenning werd oorspronkelijk gepubliceerd op komrijm.creativechoice.org
Een aantal jaar geleden schreef ik een vertelling over de Koreaanse generaal Yi Sun-sin, de geniale strateeg die aan het eind van de zestiende eeuw voorkwam dat Korea een Japanse kolonie werd.
Het verhaal kun je hier in de komkommertijd downloaden en lezen. Het begint aldus
De hitte lag als een golvende deken over de stad, het asfalt was zacht maar weigerde zijn vorm op te geven, en de mensen die er uit gewoonte op reden of liepen vertrokken geen spier. Uit de koffiehuizen was het loeiende geluid van airconditioning te horen, die op volle toeren draaiden, en het gerinkel van kopjes overstemden. Het was in Seoul nog nooit zo warm geweest in juli, maar het was niet vanwege de onwaarschijnlijke hitte dat de mensen zich rond het Gwangwhamunplein hadden geschaard. Het standbeeld van Generaal Yi Sun-sin was verdwenen. De zwaailichten van talloze politiewagens, de rood-wit gestreepte afzettingen en de hermetische ontruiming van het plein door norse helmdragers kon de verbijstering van de autoriteiten niet verbergen. Yi Sun-sin had daar gestaan sinds 1968. Miljoenen forensen waren onder zijn toeziend oog naar hun werk gereden, het werk waar ze verantwoordelijk waren geweest voor het eerste grommen van deze Aziatische Tijger, als managers van staal- en elektronicabedrijven of als bankiers.
De lege sokkel werd eindeloos gefotografeerd, en deze foto’s begonnen vrijwel onmiddelijk op sociale netwerken te verschijnen waar de Afwezige Generaal het klikbaarste fenomeen van de dag was. De mensenmassa begon zich ondertussen af te wenden van de plek waar Yi Sun-sin zich niet meer bevond, om zich te verstrikken in chatgesprekken over zijn plotselinge verdwijning.
Ode aan Yi Sun-sin werd oorspronkelijk gepubliceerd op komrijm.creativechoice.org
Wanneer je met een etterig gevoel op een hele specifieke plek in je mond een traditionele Koreaanse geneesheer bezoekt, gaat hij niet in je mond friemelen maar zegt droogjes dat je iets te mager bent. Je mag op een onderzoeksbank gaan liggen waar een mooie assistente even aan je polsen voelt nadat je je sokken hebt uitgetrokken. De arts verklaart de procedure en waarschuwt dat er een beetje pijn mee gemoeid gaat. Je knikt. Dan draait hij een voor een zijn naalden in je tenen en een in je arm aan de tegenovergestelde lichaamshelft. De assistente plaatst vervolgens twee elektroden op de naalden, die ze aan een futuristisch apparaat aansluit. Ze draait aan de knoppen en stuurt een elektrische opkikker door je lijf. Je bevestigt dat het tintelt. Dan richten ze een infraroodlamp op de plek waar de acupunctuurnaalden in je vlees steken. Je mag je vijftien minuten alleen ontspannen.
Je voelt je als een batterij in een oplader. Je denkt aan al het dubbelblinde peer-reviewed wetenschappelijk onderzoek dat voor deze procedure nooit is verricht en aan het legioen ratten en cavia’s die hier niet voor zijn gestorven. Je vraagt je af wat je naderhand zult moeten afrekenen (het komt niet in je hoofd op het te declareren bij je ziektekostenverzekering). Zou het enig effect hebben? Wellicht kun je profiteren van een placebo-effect omdat de geur van Chinese kruiden en de in een vitrine opgestelde hertengeweien indruk op je hebben gemaakt. En wanneer ook dat placebo-effect uitblijft, is het een interessante multiculturele ervaring waar je nog eens een column over kunt schrijven. Dus probeer je je maar te ontspannen. Misschien kun je je nog iets herinneren van de bladzijde Camus die je die ochtend op je Kindle hebt gelezen (al het werk van Camus kun je legaal downloaden wanneer je even naar Canada surft, het land waar hij al lang genoeg dood is).
Wanneer het kwartier voorbij is verschijnt de verlegen glimlach opnieuw om de naalden te verwijderen. Je veert overeind en schudt de slaap van je af. Je dept een druppel bloed van je grote teen af voordat je je sokken weer aantrekt. Vervolgens begeef je je naar de balie, waar je je creditcard overhandigt. Je krijgt een bonnetje en de mededeling dat je over twee dagen mag terugkomen. De kliniek is dagelijs geopend van negen tot negen: hier wordt hard gewerkt.
Je grinnikt in de lift naar beneden. De kliniek bevindt zich op de vierde verdieping in hetzelfde gebouw als een apotheker die enorme dozen met vitamine C-pillen verkoopt. Je bent een ervaring rijker. Je denkt aan voorbije jaren, toen je nog dagelijks verse ervaringen had en er maakt zich een bepaalde gretigheid van je meester. Je wil het volledige assortiment kruidensmeersels van Weleda inslaan. Homeopathie kun je ook best even meepakken, en reiki, klankschalen, tantrische healings, urinetherapie, modderbaden, mindfulness, cannabisolie en Lourdeswater. Door je gulzigheid ga je sneller lopen. De naalden hebben resultaat afgeworpen.
Een paar dagen later ettert en zweert het weer als vanouds in je mond. Je bedenkt dat de grootste waarde van de procedure niet in het placebo-effect, noch in de economische of culturele verrijking ligt, maar in het feit dat het je even aan de absurditeit van ons bestaan herinnert.
Dan roept je columnistenplicht en je denkt “asielzoekers!”
Acupunctuur werd oorspronkelijk gepubliceerd op komrijm.creativechoice.org
kamiel ché 