Poetin staat aan het gasfornuis
en Schröder heeft de koksmuts op
beiden voelen zich hier thuis
in de kokschool aan de top
Ze toveren een machtig feestmaal
klotsen wild het kookgerei
het spettert en het pruttelt allemaal
en ze zijn als kinderen zo blij
Hun macht is groot, ze smullen van
het feestbuffet en drinken zij aan zij
Poetin belt met China, en met Mahmed in Iran
zo verdient hij vrolijk – nog een centje bij
Het is een zeer waardevolle ervaring die men maakt wanneer men probeert een gedicht te schrijven, maar niet verder komt dan de eerste paar regels, hoe lang men ook piekert en puzzelt. De volgwoorden blijven slap, waterig, oninteressant, en hoe zeer men ook droomt van een monumentum aere perrenium, het blijft bij deze regels.
Een voorbeeld, dat ontstond bij beschouwing van de lucht, en dat geen uitbreiding toeliet:
“Witte lucht, die zich verbleekt tot achtergrond /
manend aaan de stilte, die we in ons dragen”
Wie een vervolg weet, mag het zeggen.
kamiel ché 