Verbittering

in bittere kou
verlaten van verwachtingen
strompelend nog, als een verlaat vuurtje
dat zich voortbijt over de verkoolde grond
uitgehard, vastgebeten,
marmer de ijsverscheurde huid
sporen zijn de vastgezette aders, maar onbeweeglijk en onnavolgbaar
ontberend dat pathos van het bouwende leven
van de ploeg die men steeds weer voor de groeve spant
nee. Er rest enkel stoffig mos in de vervallen voren
symbool en bewijs, ja rechtvaardiging
van jouw verbitterdzijn.

Bescheidenheid

Er bestaat geen ander fenomeen waarmee het adjectief ‘valse’ een nauwere band is aangegaan dan bescheidenheid. De onvervalste bescheidenheid moet daardoor tegen inflatie worden beschermd. En er zijn heel wat mensen voor wie dat belangrijk is, omdat ze graag met hun bescheidenheid pronken. En laten we eerlijk zijn: wat is er aan bescheidenheid wanneer je er niet mee kan pronken, dus op cocktailparties mooi voor de dag komen, bij een gala voor de liefdadigheid met een „ach“ van oor tot oor de vanzelfsprekendheid van de zeventigduizend euro die je hebt gedoneerd benadrukken. Want zo eerlijk moeten we zijn: er is geen bescheidenheid buiten het praten over bescheidenheid. En het praten erover moet het fenomeen in ere houden. Dat is onoverkomelijk, daar zorgt het ‘valse’ wel voor dat het in onze taal met zich meezeult. Bescheiden ben je wanneer je minder neemt dan je eigenlijk toekomt. Maar wat je eigenlijk toekomt bepaal je door je bescheidenheid.